AKP’nin hükümet olması süreciyle toplumsal meşruiyet hakkını elde etmek isteyen siyasal İslami cemaatler, dünden gelen; bugün ise erk güçleri üzerindeki, içindeki halleriyle kendilerinin de öğrenerek yaratmaya çalıştıkları yapısal hallerini, devlet karakteri haline getirme faaliyetleri.
Türkiye İslami hareketleri, cemaatleri; örgütsel ya da toplu gruplar halinde bulunmalarına rağmen, hepsinin ortak paydası; İslamiyet’i Türk etnik kimliği ile olmazsa olmaz kadar bir arada tutmalarıdır. Dolayısıyla beslenme biçimleri ne olursa olsun, çıkardıkları sonuç İslamiyet ile Türklüğün iç içeliği halidir.
Bu yanıyla baktığımız da; geç ulus devlet olan TC’nin kuruluş örgütlenmeleri yapılırken, Diyanet İşleri Başkanlığı ile Genel Kurmay Başkanlığının aynı gün kabul edilip Resmi Gazetede yayınlanmasıyla geç ulus devlet oluşturması ile Türklük yaratılmaya çalışılarak, Hanefi mezhebiyle de İslami yorum tekeli yaratılarak; İslamiyet ve Türklük birbiriyle ayrılmaz hale getirilmiş olması, dün ve bugünün yürümelerinin ortak paydası da oldukları gerçekliğidir.
Devlet bu anlamıyla kendi kuruluş sürecini tamamlarken Müslüman ortak paydadan Türklük çıkarmayı yaparken, Müslümanlığın geniş ortak paydalığından da Hanefi mezhebinin anlamalarını da İslami din anlamalarına egemen kılmıştır.
Türkiye toplumunun birden fazla farkı toplum formlarından teşekkül olması, sadece kuruluş ilkelerinin gelmiş olduğu tıkanma halinin nedenleri değildir.
Bu temel sorundur ama geçmişi temsil eden bir sorundur.
Cemaatler partisi olan AKP’de İslamiyet ve Türklük kavramını birbirinden ayırmadan kullanması hali ile; geçmişten kendisine miras edilen açmazları devam ettirme kararlılığı ile ortak hallerinin, davalarının devamlılığıdır.
Toplumsal form farlılığına bugüne kadar uygulanan açık-kapalı baskı yöntemleriyle çözülememesi ve bu sorunun en canlı halde ortada durması ve kendisini siyaset diliyle de ifade etmesi, Türkiye siyasal İslam yapılanmaları, anlayışlarını kendilerini yeniden gözden geçirmeye kadar vardırmak üzeredir, zorundadır.
Türklük İslamiyetin ya da İslamiyet Türklüğün vazgeçilmezi değildir.
İslami din anlayışını benimseyen farklı kimlikler yapılı toplumların bolca da bulunması bunun en güzel halidir. Keza aynı etnik form içerisinde olmalarına rağmen farklı din anlayışlarını benimseyen toplumlar da vardır. Yakınlığı anlamından dolayı Gagavuz Türklerinin Hıristiyan dininden olması gibi.
Dolayısıyla da; kuruluş başlamasıyla birlikte tekleştirilmeye çalışılan ama Türkiye gerçekliğinin buna izin vermemesinin gösterdiği gibi Türkleşmeye Kürt nüfus toplamı; geniş anlamıyla aynı din ortak paydasına sahip olmaları, onların farkı bir toplum formu olmalarına, Kürt olma hallerine engel teşkil etmemiştir.
Bunun içindir ki; Türkiye’nin Kürt sorunu çözümlenmek isteniyorsa, hala egemen kılınmaya çalışılan İslamiyet-Türklük eşliği yanlışlığının Türkiye siyasi sınırlarının asla gerçekliği olmadığıdır.
Bugün cemaatler ittifakının ortak paydası haline getirilmiş olan Kürt sorununun, şiddet ve asimilasyon yoluyla halledilmesi; Türkiye sorunu olarak daha yakıcı bir hal almasından öte bir şey getirmeyeceğidir.
İslami siyasetçiler ve siyasi yapılanmaları; dinlerin, toplumlar üstü bir inanma, iman etme karakteri olduğunu, bunun için inanmalardan milli paydalar yaratmamak gerektiğini, siyaset tarzı olarak gündemlerini oluşturmak gerçekliği ile karşı karşıya gelmiş bulunmaktadırlar.
Bu yol alma iki ana kulvar ortaya çıkaracaktır.
Kürt sorununu demokrasi, etnik demokratizm kavrayışı içerisinde çözerek, çeyrek yüzyılı aşan birikmiş, tıkanmış, üst üste binmiş sorunların çözülmesine imkan yaratacaklardır.
Ya da:
İslamiyet-Türklük kavramlarını iç içe geçirme hallerini devam ettirerek; Türkiye sorunlarının çoğalarak devam etmesine, kan ve gözyaşlarından nehir yaratmaya devam edeceklerdir.
İnanma ve etnisite eşliği yaratmak:
Toplumu her alanda ama her alanda kör, sağır ve dilsiz hale getirmektedir.
