Rüzgar hasadı yapan çocuklar koşar tarlalarda…
Ellerinde cam kavanozlar…
Avuçlarının arasına kavanozları alırlar…
Kollarını iki yana doğru açarlar…
Rüzgara karşı koşmaya başlarlar…
Kız çocuklarının saçları geriye doğru havalanır…
Uzaktan izleyenler pervaneli uçaklara benzetir çocukları…
Çocukların ayakları topraktan ayrıldı ayrılacak…
Uçacaklar neredeyse; bir uçurtma olacaklar…
Belki bir yaprak…
Rüzgar hasadı yapacaklar…
* * *
Ömer Naşit 20 yıldır aktif mücadelenin içinde…
CTP’nin yetiştirdiği önemli kadrolardan biri…
Artık partiler ama özellikle CTP kadro yetiştiremiyor…
Okuyan insanlara gerek yok…
Devrimci insanlara gerek yok…
Birkaç kişi üzerine yıkılmış bütün sorumluluk…
Bir tartışmada bir toplantı olduğunda o kişiler beklenir o kişiler konuşur sadece…
CTP’li sevdiğim dostlarım var…
Kötü günlerimizde yanımızda olanlar var…
CTP benim düşmanım değil…
Lütfen öyle okumasın kimse söylediklerimi…
Üzülüyorum sadece…
Ömer 2012 yılından bu yana DEV-İŞ sendikasında sendikacılık yapıyor…
10 yıllık sendikacı…
Aynı dönemin insanlarıyız…
Ömerle bir kahve içmişliğim yok…
Ömerle merhabalaşırdık…
Kahve içtiği, zivaniya bardağını havaya kaldırdığı dostları vardır Ömer’in…
Ömer DEV-İŞ’in genel sekreteri…
Devrimci Genel-İş başkanı aynı zamanda…
Ömer’in içinde olduğu pozisyonlara iyi bakın…
Sesli bir kez daha okuyun…
Ömer İngiltere’ye göç ediyor…
Ömer’in garanti işi var mı?
Ömer maaşını, özlük haklarını alıyor mu?
Dahası Ömer bu ülkenin en önemli sendikalarından birinin genel sekreteri değil mi?
Ömer yaptığı paylaşımda sitem etmiyor…
Sonra bir fotoğraf görüyorum…
Ömer’in kaynanasının paylaştığı…
Ömer’in kaynanası meğer annemin yakın arkadaşlarından…
Torunlarını, damadını ve kızını gönderiyor Filiz Hanım…
Ercan’dan değil
Larnaka’dan…
Gitmek istesek bile gidemeyiz Ercan’dan…
Ercan’ı bize yapmadılar ki?
Kimin için yaptıklarını Ersin Efendi’ye soracaksınız…
Kıbrıslılar Larnaka’dan gider…
Nereye giderler?
Ömer yaşama koşullarının bu ülkede tükendiğini biliyor…
Çocuklarını böyle bir ülkede yetiştiremeyeceğini de biliyor…
Ömer 1 Eylül Dünya Barış gününü seçmiş eşiyle birlikte…
Gelmek için değil gitmek için…
20 yıl geceli sabahlı bu ülke için çalışmış bir sendikacının…
1 Eylül’ü seçmesindeki sebep nedir?
Ömer kendini cezalandırıyor…
Yüreğine taş basıyor…
Ben 1 Eylül’de giderim diyor Ömer…
Biz 1 Eylül dünya barış gününde eylemdeyken…
İnanın! Ben eminim! 19 yıldır Ömer’de gelmiştir o meydana…
Bundan sonra gelmeyecek ama…
Bu yazıyı okuyanlar Ömer’in bize verdiği mesajı 100 defa düşünsün…
CTP’li dostlarım 1000 defa…
Bugün 2 Eylül…
Sevgili arkadaşım CTP milletvekili Devrim Barçın…
Kendisi eski bir sendikacıdır…
Geçmişte birlikte çok yol yürümüşlüğümüz vardır…
Bir haber paylaşıyor bizimle…
Bakanlar Kurulu kararıyla 29 kişinin vatandaş yapıldığını…
Dün 1 Eylül bugün 2 Eylül…
Dün kaç kişi gitti bilmiyoruz bu ülkeden…
Bugün gittiğini bildiğimiz 1 kişiye karşılık 29 kişinin vatandaş yapılarak geldiğini biliyoruz!
Eğer bir ülkede sizin yaşam koşullarınız ortadan kaldırılmışsa…
Siz göç etmeye zorlanıyorsanız Türk işgali tarafından…
Bu bir soykırımdır…
Yüzlerce kişi gidiyor…
Binlerce kişi geliyor…
Bu binlerce kişi vatandaş yaptırılıp bu insanlara seçimlerde oy kullandırılıyor!
Demokrasi bu mudur?
Seçim bu mudur?
Bu ırkçılıktır!
Bu ülkede “Kıbrıslı” diye bir şey istemiyorlar!
Kktc, Kıbrıslı Türklerin işgal topraklarında etnik temizliğini gerçekleştirmek için kurulan…
Bir soykırım aygıtıdır…
Nüfus mühendisliği, toplum mühendisliği dedikleri bu şey…
Yerleşimci Kolonyalizmdir…
Ömer gitti yerine 29 kişi geldi…
Türkiyeli Kıbrıslı Türkler oldu isimleri…
Türklük Sözleşmesinin içinde Kıbrıs’ta faaliyet gösterecekler bundan sonra…
Alan da memnun satan da memnun…
Örgütleyecek olan da…
Şimdi bu 29 kişiye verilecek siyasal vaat…
Kıbrıs Cumhuriyeti’nin kendilerine ayrımcılık yaptığı, onların da kuzeye geçme haklarının olduğu…
Unutma Kıbrıslı…
Bunun adına “Yerleşimci Kolonyalizm” derler…
* * *
Çocuklar rüzgâr hasadı yapacaklardı…
Kavanozlarda saklayacaklardı rüzgarı…
Çocukken rüzgârı hasat ederdik…
Rüzgar olmadığı mevsimlerde…
Kavanozların kapağını açar…
Uçurtmaların havalanmasını beklerdik…
Belki bir yaprağın…
Bir kuş tüyü havalanırdı bazen…
Sevinirdik…
Hasadını yaptığımız rüzgârın o beyaz kuş tüyünü havalandırdığını düşünürdük…
Çocuktuk!
Bu topraklardan gitmek aklımıza düşmemişti daha…
