Belçika devlet, tarihi boyunca hep israilin yanında durdu. Tıpkı son saldırıda olduğu gibi. Gazle katliyamı ve belirlenen etnik temizlik sürgün politiklı girişimlere destek verdi. Uluslararası kuruluşlarda genelikle evet oyu kulandı. Bazı ateşkes konularında biraz farklı davrandığını da teslim edelim. Peki diyeceksiniz, neden Belçika örneğini seçtin:
Belçikadan gelen son bilgiler, bize yetmişler dönemini hatırlatıyordu. YTaşımacılık işkolunda çalışan sendikalı işçiler, israile göndrilecek mavzemelere karşı eylem geliştirdiler. İsraile gönderilecek mavzemelerin üretilmemesini önerdiler. Bu konuda grev dahi yapacaklarını uyardılar. Taşıma kolundaki sendikal işçiler, israilin soykırım saldırılarını protesto ve Filistinin yanında olduklarını duyurtmak için karar aldıklarını açıkladılar.
Burada, demokratik sendikal hareketin ne önemde olduğunu gösteriyor. Örgütlü ve sınıfsal bakışın ayni zamanda uluslararasılaşmasıyla bazı kararların alınma olasılığımın da olduğunu atırlatıyor. Demek ki önce örgütlenme ve bu durumu sınıfsal geliştirerek ulusalaştırma boyutuna getirmek önemlidir. Yetmişlerde özellikle Vİyetnam gibi konularda Avrupada bazı sendikalar böylesi girişimlerde bulundular. Gemileri yüklememe gibi direnişler yaptılar. Şimdi, dünyada sendikal hareketlerin zayıflaması, dar eksenli hak koruma eksenine gelişleri sonucu bu tür eylemler pek duyulmaz. Hat da şaşıranlar dahi var. Medyalar ise resmi eksenli olmaları nedeniyle de haberi dahi yapmayarak bilgisizliğe oynuyorlar. Belçika belkide öteki kapitalist devletlerdeki tek tip davrannışa örgütlü sendikal girişim olarak konuşulmasını en azından belki yaratır.
Sendikal hareketlerin de sınıfsal niteliği önemlidir. Ayni zamanda ilk başlangıç da örgütlü olmaktır. Örneğin siz Türkiyede onca Erdoğan kükremelerine karşıni israile karşı tutum gördünüz mi? Belçika sendikal hareketinin taşımacılık alanındaki tutum bu nedenle önemlidir.***
Bir başka ses de bu defa yönetim ekseninden Bolivyadan geldi. Latin Amerikanın sosyalist yönetimi israilin yaptığı katliyamlara karşı ilişkileri kestiğini açıkladı. İsrail hemen klasik ezberci kelimeyle suçladı: “teörist devlet”.. Oysa Bolivya net şekilde olaya tavır koydu. Ne islam nede arap devletiydi. Fakat, Filistin konusunun dinsel eksenli deyil de sistemsel ezen ezilen yelpazesinde olduğunu hatırlatma adına opoletik tavır kondu.
Yeniden anladık ki ABD boşuna Bolivyada darbe yapmadı. Darbeye rağmen, sol yeniden kazanma gelişmesi de ülkedeki sol dalganın önemli gelişmeler içinde olduğunu da duyurtu. Bolivya İsrail ile ilişkiği keserken, kendi çıkarlarına deyil de dünya görüşüne göre duruş sergilemenin tutarlığını kanıtlıyordu. Bunun elbet önemli ilk karşı mesajını da yakında yapılacak seçimlerde ABD direk müdahalelerle, ülkedeki faşistleşen sermaye kesiminin duruşlarıyla yaşayacaktır. Bu tür yönetimler azınlıkta oldukça ve eytersiz kaldıkça, hep dış saldırılara da açıktır. İsrail güçlü sermayesi ile ABD direk katgısıyla mutlaka Bolivya yönetiminin kaybetmesine oynayacağı kesindir.***
Gazlede yıkım devam ediyor. Dünyada dyeişik sesler geliyor. Şunu ne acıdır ki yaşadık: batıdaki sosyaldemokrat partiler dahi israilin arkasında dizildiler. Sosyalist hareketin eksikliği sonuçta sağla buluşan sosyal demokratlığı Almanyada, ingilterede direk yaşadık. Ama, Belçika ülkesinde örgütlü sendikal hareketin de sistemsel duruşuyla birlikte uyanış şekliyle tavır da duyduk. Bolivyada ise sol yönetimin dünyaya bakışının İsrail ile de sınanmasında başarılı olduğu ilk izlenimleri ortaya çıktı. Kolonbiya ve Şili de benzer tavırlar koydular. Ama, keskin din kavgası diye bağıran Ortadoğu islam ülkeleri nedense hiçbir tavır koymadılar. İsrail ile ticaretlerinde dahi duraksama yapmadılar. İşte size solun zayıflığının bazı kıyaslama örnekleri böyle pratiklerle anlatılma şansı da oluşur sözlerini tamamlamaktayım.
